Koffiekan

Er zijn veel dingen die (werken bij) de Taalprof waardevol voor mij maken, maar als ik een ding zou moeten kiezen, zou het absoluut de steun zijn die aan de medewerkers geboden wordt. In de eerste plaats is er 'algemene' steun in de vorm van trainingen, beoordelaarsbijeenkomsten en maatjes voor nieuwe docenten. Daarnaast heb ik van zowel Meli als Meike persoonlijke steun gekregen, en twee van deze momenten zijn me bijgebleven.

Van alle correctoren wordt op den duur verwacht dat ze een toets binnen een bepaalde tijd kunnen nakijken, iets waar ik in het begin moeite mee had. Zelfs na ruim dertig toetsen te hebben nagekeken, zat ik nog steeds op het dubbele van de streeftijd. Uiteindelijk besloot ik om Meike om raad te vragen. Toen haar reactie op mijn mail kwam, wist ik zeker dat er iets zou staan in de trant van 'Wat vervelend. Probeer ze maar sneller na te kijken en anders is een nieuwe baan wellicht iets voor je?', maar niets was minder waar. Niet alleen gaf ze zeer bruikbare tips, maar ze wist ook meteen de vinger op het achterliggende probleem te leggen. En ik wist: hier is een deskundige aan het woord.

Enkele maanden later sprak ik Meli op een beoordelaarsbijeenkomst en ik vertelde haar over mijn andere werk, lesgeven, hoe spannend ik dat vond en hoeveel tijd ik kwijt was aan voorbereiding. Zonder te aarzelen bood ze aan om samen naar een lesopzet te kijken en er zelfs over te bellen. Meli’s feedback zorgde ervoor dat mijn voorbereidingstijd van twee uur tot een half uur werd gereduceerd, maar ook dat ik met zoveel meer plezier lesgeef. Ze drukte me op het hart om haar vooral te bellen als ik nog eens hulp nodig had, omdat ze graag over het onderwijs praat en nadenkt. En ik wist: hier spreekt iemand met liefde voor het vak.

Nu geef ik als corrector van taaltoetsen regelmatig aan studenten mee dat ze in de slotalinea geen nieuwe informatie meer mogen geven. Toch wil ik deze tekst niet afsluiten zonder een ‘toegift’: het moment waarop ik me voor het eerst thuis voelde bij de Taalprof.

Tijdens een training, of soortgelijke bijeenkomst, ging het brandalarm af. Het was een oefening, maar braaf als we waren, gingen we evengoed naar buiten. Zes of zeven trappen naar beneden, en klappertandend buiten wachten tot we weer naar binnen mochten. Om me heen kijkend, zag ik dat mensen de tegenwoordigheid van geest hadden  gehad om jassen en tassen mee te nemen. Naast mij stond Meli, zonder jas maar met een koffiekan. "Ja", zei ze, "die heb ik in een reflex meegenomen. Ik keek om me heen en dacht: wat is belangrijk?" Regelmatig denk ik met een glimlach aan dat moment terug en ik weet: bij de Taalprof stellen ze de juiste prioriteiten. 

Lees hier ook over de ervaringen van Kim bij de Taalprof.